உள்ளத்துள் நீவந்
தென்றும்
உரைந்திடு மிடமே இன்றிக்
கள்ளமே சேர விட்டுக்
காடென வாக்கி வைத்தேன்.
தள்ளுதற் கரிய துன்பம்
தவிர்த்திட வேண்டி மட்டும்
உள்ளஊர் கோயில் தேடி
ஒவ்வொன்றாய் வந்து நின்றேன்.
எனக்கெது வேண்டு மென்றும்
எப்போது தேவை யென்றும்
அனைத்தையும் அறிவா
யென்றும்
அறியா திருந்த தாலே
எனக்கிவை யருள்வா
யென்றும்
இன்னின்ன வேண்டு மென்றும்
உனக்குமுன் வேண்டி
நின்றேன்.
உரைத்திடில் அதுவும் குற்றம்.
முடியினை முழுது மீந்தேன்.
முப்பது நாள்தொ டர்ந்து
படிகளில் மலையின்
மீது
பாதத்தால் ஏறிச் சென்றேன்.
அடிமுறை மட்டு மின்றி
அங்கமே முழுதும் மண்ணில்
படும்படி வலங்கள்
செய்து
பக்தனென் றீர்க்கப் பார்த்தேன்.
கடவுளே! நூலோர் உன்னைக்
கருணையின் வடிவென் றாரே!
அடியவர் நேர்ந்து
கொண்டே
அவயவம் வருந்தச் செய்யும்
படியவர் செய்வ தெல்லாம்
பரம!உன்
மகிழ்வுக் காமோ?
கொடியதே என்றன் சிந்தை
குற்றமிது குற்ற மேதான்.
சிவநேயப் பேரவை. வாழ்க வளமுடன் சிற்றரங்கம்.
9.2.2019 தலைமைக் கவிதை.
